Natuurmomenten

Sperwer op jacht – deel I

december 2010
Laatst zag ik tijdens het hardlopen weer eens een roofvogel vliegen, indrukwekkend. Ik moest dan ook meteen weer denken aan de sperwer die ruim een half jaar geleden (gevaar?) eenmalig in de tuin op bezoek was en vroeg mezelf af of hij nog eens zou komen. Nou, ik heb het waarschijnlijk te hard gedacht, want een paar dagen later was het zover. Ik kwam de woonkamer binnen, keek zoals gewoonlijk de tuin in en… schrok me een hoedje. Daar zat zomaar opeens een sperwer voor m’n neus. Snel pakte ik m’n camera van tafel om een foto te maken, waarna hij meteen wegvloog.

Sperwer in de tuin

Maar dan eergisteren…
Wederom kwam ik nietsvermoedend de woonkamer binnenlopen, keek naar buiten en zag… op het mooie wit van de sneeuw… zwart. Zwarte veertjes welteverstaan. En te midden van die veertjes zat een sperwer heerlijk te plukken uit wat ‘eens’ een merel of een spreeuw geweest was. Uuurrggh jakkes, was mijn eerst reactie. Om meteen ook het mooie ervan in te zien. Want jee, dit zie je toch gewoonlijk alleen tijdens een documentaire op National Geographic ofzo. Ik pakte dus maar snel weer m’n camera.

Betrapt!

Sperwer met prooi

Vorig jaar zat er een grote vette spin aan de buitenkant van het raam. Hij kreeg de naam Karel. Karel de spin nam altijd uitgebreid de tijd voor zijn prooi. Deze sperwer deed me aan hem denken, dus ik gaf hem dezelfde naam. Dat wordt dus Karel de sperwer, oftewel Karel II.

Ondertussen was zoon Kenny (18) thuisgekomen en vriendin Els waarmee ik gezellig een dagje op pad zou gaan, was er inmiddels ook. Met z’n drietjes stonden we met ooooh’s en aaaah’s vanachter het raam toe te kijken hoe Karel met smaak de plukken vlees naar binnen werkte.

Karel heeft op een snaveltje en wat veertjes na, geen kruimeltje laten liggen. Pfoe, dat scheelde míj in ieder geval een vies opruimklusje.

De jacht ging door
Waar ik al bang voor was: Karel vond het blijkbaar iets té leuk in mijn tuin. Gisteren is hij namelijk nog een paar keer (gelukkig tevergeefs) bij ons op jacht geweest met een paar raambotsingen van vluchtende vogels tot gevolg. Dan moet je je voorstellen dat ik ontspannen op de bank een boekje zat te lezen en vervolgens van schrik – door de harde knal – met een luide gil de lucht in schoot.

Vanaf het tafeltje in de tuin, keek Karel me brutaal en opgefokt aan om razendsnel naar een hoek van de tuin te vliegen waar een koolmeesje zat te eten. Het kleine beestje was gelukkig op tijd weg.
Jemig. Het is een indrukwekkend gezicht hoor, maar nee, ik hoop niet dat hier een gewoonte van gemaakt wordt. Ik wil graag weer vrede in de tuin.

Vandaag is het zondag en er is nog niets schokkends gebeurd. Moet er wel bij zeggen dat het pas 11.00 uur is…