De tuin, het groene antidepressivum

maart 2014
Het was niet alleen de laatste dag van februari, maar ook nog eens mijn vrije dag. De dag dat ik de stress van de afgelopen tijd even los kon laten. Zo was o.a. het lentenummer van Vitaminmagazine eindelijk naar de drukker. Bye bye deadline, hello… tuincentrum! Ik was van plan om het weekend lekker aan ’t werk te gaan in de tuin: bladeren ruimen, m’n twee vijvertjes legen, schoonmaken en weer vullen, de tuin met kleur opvrolijken…

Dus hup, richting mijn geliefde Tuincentrum Osdorp. En dit keer niet met een vriendin, maar gewoon in m’n eentje, want ik had geen zin om te praten, geen zin om te luisteren, ik wilde alleen maar ‘met mezelf’ van de ene naar de andere bloem of plant hobbelen en ondertussen al m’n gedachten vanzelf op orde laten komen.

Zo’n anderhalf uur later verliet ik in opperbeste stemming het tuincentrum. Mét m’n ‘speelgoed’ voor dat komende weekend. Ik was er helemaal klaar voor!

Tuinworkout
Allereerst ijverig met de bladeren en de vijvers (ingegraven cementbakken) aan de slag. In de vijvertjes heb ik grote keien liggen die vol aanslag zaten, dus er was een flinke schoonmaaksessie nodig voordat de bakken weer ingericht en gevuld konden worden. Toen dat eindelijk klaar was, kon ik alvast beginnen om een paar van de gekochte plantjes in de grond te zetten (de rest zou ik de volgende dag wel doen, want m’n benen en rug vonden het wel mooi geweest). Wat voelde ik me super voldaan en wat zág ik er weer heerlijk vreselijk uit!

Ja weet je… Ik begín altijd netjes met handschoenen aan. Maar ergens halverwege doe ik die dingen dan ‘even’ uit, om vervolgens te vergeten om ze weer aan te trekken. In een mum van tijd zijn m’n nagels dan veranderd van naturel naar zwart.

Toen ik de volgende dag verder ging met het in de grond zetten van de rest van de plantjes, bleek al snel dat het onvermijdelijke daar was: een gebroken nagel!

(En zoals de nagelwet luidt: wanneer er één sneuvelt, volgen er snel meer. O jee!)